De rondwandeling start bij het Bezoekerscentrum Leudal en loopt door het bos langs de Leubeek naar de Leumolen. Via de Zelsterbeek loop je weer terug naar het startpunt van de wandeling.
Het Leudal is een door Staatsbosbeheer beheerd natuurgebied en is gelegen tussen een vijftal kerkdorpen, dat de centrale delen van het gebied als een naar het Maasdal gekeerd hoefijzer omsluit. Nunhem en Haelen liggen aan de zuidkant van het dal, Heythuysen, Roggel en Neer aan de oost- en noordkant. De kern van het beekdal bestaat uit twee meanderende beken, de Zelsterbeek en de Leubeek. De beeklopen van de Zelsterbeek en de Leubeek verzor gen van oudsher een deel van de afwatering van het gebied van de Peelvenen in het noordwesten en van de kwelgebieden op de flanken van het Kempisch Plateau in het zuidwesten. De insnijding in het tot dertig meter dikke zandpakket heeft geleid tot diepe en smalle beekdalen, waarbij het water steile buitenbochten heeft uitgeschuurd en vlakkere binnenbochten zijn gevormd waar sediment werd afgezet. In de loop van de eeuwen zijn langs de beken in het Leudal vele watermolens gebouwd, waarvan nu alleen nog de fraai gelegen Leumolen of Sint-Ursulamolen resteert. Nabij het beginpunt van de rondwandeling (en naast het bezoekerscentrum Leudal) stond vroeger de Sint Elisabethmolen. Van deze molen rest alleen nog een ruïne, nadat de Duitsers deze in 1944 tijdens hun aftocht hebben opgeblazen.
De Leumolen ligt na ongeveer een kwart van de wandeling en fungeert als korenmolen en oliemolen. Het betreft een onderslagmolen. De molen werd voor het eerst vermeld in 1461, hoewel er al een vermelding is van een molen te Nunhem uit 1276, maar het is niet zeker of dat dezelfde molen betrof. De molen is in bedrijf geweest tot de jaren '50 van de 20e eeuw, waarna ze is stilgelegd. In 1961 is ze gerestaureerd en was ze als korenmolen weer maalvaardig. Er kwam een nieuw houten waterrad. In 2008 werd ook de oliemolen gerestaureerd en kon er weer olie worden geslagen.
Ongeveer halverwege de wandeling, tussen Leubeek en Zelsterbeek, loop je langs de Groaveberg. Het is niet uitgesloten dat deze berg een motte of een grafheuvel is.
In de loop van de 11e eeuw is bij de heersende elite het 'motte-kasteel' in zwang gekomen. Op een tot 16 m hoge opgeworpen of verhoogde heuvel met steile hellingen en vaak omgeven door een gracht, werd een gebouw of toren neergezet. Het plateau op de top was meestal omheind met een pallissade. 
Vele mottes werden in historische bronnen aangeduid als 'berg'. Deze mottes waren altijd uit militair oogpunt, dus op strategische plaatsen opgeworpen, ze varieerden sterk in grootte. De diameter aan de voet kon 20 tot 110 m zijn, de hoogte was minimaal 3 m. Mogelijk is de 8 m hoge Graoveberg een motte. De berg ligt strategisch bij een doorwaadbare plaats in de beek aan een van de oudste oost-west verbindingen in het Leudal, het Lange Pad. Bodemonderzoek in 2004 heeft echter geen aanwijzingen opgeleverd voor deze theorie. Alleen staat vast dat de heuveltop door mensenhanden is afgevlakt.
De volksmond vertelt een ander verhaal over het ontstaan van de berg. In Roggel leefde eens een gravin die aangezien werd voor een heks. Toen ze stierf besloot men haar te begraven in het Leudal en het graf zo massief te bedekken dat haar geest er niet meer uit zou kunnen komen. Alle boeren werden opgeroepen mee te werken en zo ontstond grafheuvel de 'Graovinneberg', later afgesleten tot Graoveberg. De bijnaam van de bult bij de beek is dan ook niet onverwacht 'de Heksenberg'.
Gebruikte bronnen:
- http://www.synbiosys.alterra.nl/Natura2000/gebiedendatabase.aspx?subj=n2k&groep=12&id=n2k147
- http://nl.wikipedia.org/wiki/Leumolen
- http://www.leumolen.nl/